Een driedaagse expeditie naar de Komodovaraan
Komodo National Park, Indonesië
De reis die mijn kijk op de wereld voor altijd zou veranderen, is zojuist van start gegaan.
Voordat ik mijn 6 maanden in Indonesië begon, wist ik het al zeker: Ik móét naar de Komodo eilanden! Wat mij betreft één van de uniekste plaatsen ter wereld en al jaren hoog op mijn bucketlist.
Het is vrijdagochtend, 4 oktober 2019, en ik ben zojuist op de scooter gesprongen en onderweg naar het vliegveld Ngurah Rai op Bali voor de vlucht naar Labuan Bajo, in Flores. Het eiland Flores is een van de grotere eilanden van oost Indonesië en kent enkele spraakmakende hoogtepunten. Flores, in de volksmond beter bekend als uitvalsbasis voor de ‘Komodo-eilanden’ is het laatste gebied ter wereld waar je de indrukwekkende Komodovaraan in het wild kunt aanschouwen. En ik hoor sommige van jullie al denken. De komodovaraan? Wat is dat nou weer in hemelsnaam? De grootste hagedissen-soort van de wereld! Een dodelijke jager waar je absoluut geen rondje tegen wilt vechten. 1 Beet van dit beestachtige monster, je laatste dagen zijn geteld. De beet van deze dinosaures-achtige dieren heeft dusdanig veel bacteriën dat je lichaam het niet meer aankan en het begeefd. Naast het bewonderen van deze indrukwekkende reuzehagedissen, heb ik nog veel en veel meer moois gezien tijdens mijn trip naar Komodo.
Snorkelen met reuzenmanta's
Even terug naar het vliegveld op Bali, waar onze groep al stond te wachten op de laatste reisgenoten van het aankomend weekend. Na het inchecken voor onze binnenlandse vlucht naar Labuan Bajo, maakte we ons op voor de korte vlucht, van ongeveer 2 uurtjes, naar het eiland Flores. In het kustplaatsje Labuan Bajo, ontmoette we Alyas, onze gids voor de komende dagen. Hiervandaan stapte we op de boot en begon ons avontuur naar dit unieke stukje Indonesië. Onze eerste dag zou er meteen al eentje zijn om nooit te vergeten! Na ongeveer 2 á 3 uur gevaren te hebben op een houten diesel-bootje die bijna van ellende uit elkaar viel, kwamen we aan op het zogenaamde ‘Manta Point!’ Even uitleggen, de reuzenmanta is de grootste roggensoort ter wereld die wel tot 6,5 meter wijd kunnen worden! Een indrukwekkend staaltje onderwatermachine!
Ik stond al te popelen om met snorkel en al het water in te springen om deze majestueze dieren van dichterbij te gaan aanschouwen, totdat ik ineens op de rand van de boot stond en mijn grote vriend Alyas mij vertelde dat ik het water in moest springen. Door het effect van het water en de enorme grote van de reuzenmanta, leek het net of -ie aan het wateroppervlak dreef. Al twijfeld stond ik nog steeds op de rand van de boot en met enige twijfel ben ik dan toch maar het water in gesprongen. En tot mijn grote verbazing, de reuzenmanta zwom nog minstens een meter of 5 onder me! De ongelooflijke grote van dit onderwaterdier heeft mij compleet versteld doen staan, en mijn adreline pompte nog sneller door mijn lichaam! Mijn eerste ontmoeting met deze dieren heeft de lat gelijk heel hoog gelegd voor de dagen die nog komen!
Kampung Komodo
Na een klein uurtje in het water te hebben gehangen om mijn nieuwe mantavrienden te aanschouwen, vervolgde we onze bootreis naar ons onderkomen voor de komende twee nachten. Er wachtte nog een kleine 2 uur durende reis van Manta Point naar Kampung Komodo. Het Indonesische woord ‘Kampung’ betekend letterlijk ‘dorp’, en dat was het ook letterlijk. Waar de meeste toeristen op een enigzins luxe bootje overnachten vlak voor het Komodo National Park of op een sterrenresort op 3 uur varen, verbleven wij letterlijk op het eiland Komodo. Een klein dorpje dat letterlijk in Komodovaraan gebied ligt. Wat mij betreft, GE-WEL-DIG! Het eiland had geen Wi-Fi, geen stromend water, beperkte electra en een moskee die ons om 5 uur ‘s ochtends wakker liet schrikken door het gezang over de speakers. Al met al, een ervaring die ik nooit meer zal herbeleven.
We kwamen aan op bij dorp, en waren een beetje verrast door onze verblijfplaats. Ik vond het direct geweldig, vooral omdat ik het liefst tussen de locals verblijf om zo het gebied goed te leren kennen! Het enige minpuntje aan het dorp, was de aanwezigheid van een vrij grote kolonie ratten die overal en nergens heen kruipen. Maar goed, je kunt niet alles hebben! Direct na aankomst in het kleine haventje van het eiland, kwamen de lokale kinderen al naar ons toe gerend. Nadat ik mijn tas gedeponeerd had in mijn kamer; of naja, bezemkast, begon ik met het verkennen van het dorpje! Gelukkig is er altijd één ding die mensen met elkaar verbind, en dat is… voetbal! Een potje Indonesië – Nederland kon dan ook zeker niet uitblijven!
Op zoek naar de komodovaranen
Zaterdagochtend, 5 oktober 2019. We vertrokken vroeg in morgen vanuit ons hutje op de hei naar het Komodo National Park om onze eerste komodovaranen te spotten. Na een klein halfuurtje varen kwamen we al aan op het desbetreffende eiland: Rinca Island. We ontmoette direct onze gids van de ochtend en we begonnen aan onze 2 uur durende hike rondom het eiland. Onze wandeling was een gezonde combinatie van interesse en angst. We hadden namelijk al diverse verhalen gehoord over het gevaar en jachtkwaliteiten van deze machtige beesten. Met gepaste angst vervolgden we onze hike over het eiland op zoek naar de varanen. Doordat het zomerseizoen was, was het extra lastig om de varanen in het wild te kunnen spotten. Na een uurtje lopen was het moment dan toch echt zo ver, mijn eerste wilde komodovaraan! Weliswaar een ietwat kleinere komodovaraan, maar dat maakte het zeker niet minder indrukwekkend!
Nadat de komodovaraan weer was vertrokken, vervolgden ook wij weer onze weg door het park op zoek naar nog meer wilde varanen. Het geluk was heelas niet aan onze zijde en we zagen geen loslopende varanen meer. Onze gids vertelde ons dat er een aantal grote komodovaranen in de schaduw aan het rusten zijn aan het eind van de wandeling. We kwamen aan bij de uitrustende varanen en het was ongelooflijk indrukwekkend om zo dicht bij een wilde komodovaraan te komen! Ik heb er extra van genoten, vooral, omdat dit wel eens de eerste én laatste keer zou kunnen zijn dat ik deze gepantserde jagers in het wild kan aanschouwen.
What? A pink sand beach?
Ja! Je leest het goed! Een waar roze zandstrand. Op het eerste oog niet heel bijzonder, maar naar mate je er langer naar kijkt, wordt het toch indrukwekkender! Het lijkt een normaal zandstrand, maar als je een klein beetje met de ogen knijpt, kun je de roze gloed in het zand zien en dat is geweldig! Na het uitstapje bij de komodovaranen, maakte we een volgende stop bij dit strand om een uurtje of twee te genieten van de zon, af te koelen in de branding, en om te snorkelen tussen de honderden verschillende, gekleurde visjes! Nadat ik ruim een uur in het water te hebben gelegen om tussen mijn vissenvrienden te snorkelen, was het tijd om onze laatste tussenstop te gaan opzoeken: Pulau Padar!
What A View!
Zoals de blog-afbeelding bovenaan de pagina al doet vermoeden, is ook deze foto gemaakt in de omgeving van Komodo. Locatie? Pulau Padar, of wel Padar Island. Onze kapitein legde de boot aan op de steiger, en een halfuur durende hike naar de top van het eiland wachtte als op ons. Op ons dooie gemakkie liep ik met mijn twee goede vrienden Henk en Dawid naar de top van het eiland om van het uitzicht te genieten. Op zo’n prachtige plek, wordt je er vaak aan herinnerd wat een privilege het is dat ik zo’n waanzinnig mooie trip mag maken naar Komodo. We zochten één van de zeldzame plekjes met schaduw op om even bij te komen van de hike en te genieten van het uitzicht. Niet veel later gingen we op zoek om een aantal mooie foto’s te maken van onszelf voor een ambiance waar je alleen maar van kunt dromen. We beseften ons dat we stiekem wel een beetje moesten opschieten om terug te gaan naar de boot, omdat de andere al een tijdje onderweg naar beneden waren. Hierop vond ik dat onze reisgenoten best nog wel even een kwartiertje langer konden blijven wachten. Dit was misschien wel de laatste keer dat ik van dit uitzicht kan genieten, en daarom wilde ik het er extra van nemen!
Al aankomend bij de boot waren wij, inderdaad, de laatste waarop ze aan het wachten waren. Waarop wij ons excuseerden en plaats namen in het al eerder benoemde dieselbootje. Oh, en ja, zoals mijn doorweekte shirt al doet vermoeden, was het behoorlijk warm tijdens de tocht!
Sampai Jumpa
Het bootje bracht ons weer terug bij ons knusse dorpje voor onze laatste nacht in dit geweldige gebied. We hadden besloten om allemaal iets extra neer te leggen zodat we vers gevangen vis uit het dorpje konden kopen en er een feestmaal van konden maken. Waar iedereen zich vermaakte met een klein fuifje en karaoke, had ik meer interesse om met de lokale kinderen te spelletjes te spelen. Ik zag ze met zn zessen liedjes zingen en kleine spelletjes spelen in het Indonesisch. En ik dacht natuurlijk, dat kan ik ook! Met een beetje handen en voeten, en met het hele kleine beetje Indonesisch dat ik na anderhalve maand geleerd had, kon ik me best aardig verstaanbaar maken tegenover die kids! Ik wist ze zelf steen, papier, schaar uit te leggen!
Hierna vond ik mijn weg naar de slaapkamer om te genieten van een welverdiende nachtrust. De dag erna zouden we wederom 4 uur in het dieselbootje verblijven om weer terug te gaan het vliegveld Labuan Bajo. Het was weer tijd om terug naar ‘huis’ te gaan op Bali!
